Sorry voor het lange wachten!

Alweer meer dan een maand geleden dat ik voor het laatst iets van me heb laten horen. Wat heb ik een moeite met bepalen wat ik moet schrijven aan jullie. Ik heb in deze maand meerdere keren achter mijn laptop gezetten, maar er kwam vervolgens niets op deze blog te staan waarvan ik dacht 'dit kan openbaar komen te staan'. Dus bij deze mijn zoveelste poging. 

Ik zit alweer over de helft van mijn tweede project. In het begin van mijn stage bij Rumah Aman Gasira was het erg rustig. Dat komt doordat er momenteel geen slachtoffers van enige vorm van geweld zijn. Ook dit project is weer een klein beetje anders dan ik vooraf had gedacht. Er worden namelijk niet alleen meisjes en vrouwen opgevangen die slachtoffer zijn geworden van seksueel misbruik, maar ook van huiselijk geweld. We hebben gesprekken mogen voeren met 'ex' slachtoffers. Ik vind dat er niet echt over ex slachtoffers gesproken kan worden. Maar deze vrouwen wonen inmiddels weer thuis, ik mag natuurlijk niet teveel in details treden. Maar als ik zeg dat ik heel graag iets zou willen betekenen voor deze mensen, en dan op nazorg gericht. Snappen jullie allemaal dat er hier erg weinig aan de nazorg wordt gewerkt. Dit is erg heftig om te zien. De eerste weken deed ik vooral interviews, maar er moeten in ons onderzoek ook observaties gedaan worden. Een verhaal horen is toch wel iets heel anders dan de leefsituatie ook daadwerkelijk onder ogen zien. Heftig om te zien, maar zoals ik in mijn dagboek heb geschreven. Het is niet vanzelfsprekend dat waar wij in Nederland behoefte aan hebben, dat ze daar hier in Ambon ook behoefte aan hebben. Dat maakt het ook lastig om daadwerkelijk iets te betekenen voor deze mensen. 

Naast mijn stage heb ik natuurlijk weer genoeg leuke dingen gedaan! Zo is sinds vorige week dan eindelijk mijn mams hier op Ambon. Aan het einde van mijn stage (29 mei) gaan wij op reis door Indonesië. Als je dan toch aan de andere kant van de wereld bent, kun je er beter het beste van maken toch?! 

Deze week kregen wij ook minder leuk nieuws. De overbuurvrouw van de woning waar wij eerst in verbleven was overleden. Zij was nog maar 39 jaar, en door bloedingen zijn zij en haar ongeboren kindje overleden. Gisteren zijn wij naar de begrafenis geweest, ook dat was voor mij weer een hele ervaring. Zo stond de kist de gehele dienst open, en konden wij dus de buurvrouw gewoon zien liggen. Het was heel bizar, maar niet eng. 

Ik hou het weer voor gezien deze keer. Ik heb er toch nog een aantal uren over gedaan om dit kleine stukje blog te schrijven. Hopelijk gaat het volgende keren iets makkelijker om te schrijven. Alle liefs vanuit Ambon